Kültür-Sanat
Ünlü sanatçı Spencer Tunick megafonla bağırdığında tam yedi dakikadır çıplaktım: “Henüz kimse çıplak olmamalı - gün doğumuna daha 45 dakika var!”
Etrafta dolaşan diğer binlerce çıplak insan durdu. Şaşkın gözlerle birbirimize baktık. Az önce çıplak olmamamız gerektiğini mi söylemişti?
Birkaç hevesli fasulye aceleci davranmış, birkaçı da onu takip etmişti. Bazıları kıyafetlerine kavuştu ama benim için geri dönüş yoktu.
Böylece Pazar günü sabah saat 4'te kendimi Brisbane'in Story Köprüsü yakınlarındaki bir olukta, yağmurdan sırılsıklam olmuş, çırılçıplak otururken buldum. İşin en garip yanı ise hiç de garip hissetmemiş olmamdı.
"EN BÜYÜK KORKUM TANIDIĞIM BİRİNİN BENİ GÖRMESİYDİ"
New York'ta yaşayan ve kamusal alanda çıplak figürleri belgeleyen fotoğrafçı Tunick'in son çalışması RISING TIDE'a girerken pek çok beklentim vardı ve hiçbiri iyi değildi.
Hayatım boyunca daha az ben olmayı diledim ve henüz kendime verdiğim değeri dış görünüşümden bağımsızlaştıramadım. 90'lı yılların çılgın diyet kültürünün hesap vermesi gereken çok şey var.
Tunick'in çekimine katılmakla ilgili en büyük korkum tanıdığım birinin beni görmesiydi. Ya da daha doğrusu gördüklerinden hoşlanmayacaklarıydı.
"UTANMIŞ HİSSETMEYE HAZIRDIM AMA 5.500 BEDENİN ARASINDA KENDİMİ EVİMDE GİBİ HİSSETTİM"
Bu yüzden kendimi mahcup, teşhir edilmiş ve utanmış hissetmeye hazırdım. Çoğunlukla böyle devasa bir etkinliği düzenlemenin organizasyonunu merak ettiğim için katıldım. Ancak sayıların güvenliği vardır ve 5.500 bedenin arasında kendimi garip bir şekilde evimde hissettim.
Drag sanatçısı Zach bana “Saklanacak bir yer olmadığında, saklanacak bir şey de olmaz,” dedi: “Tüm güvensizlikleriniz ortadan kalkar.”
RISING TIDE, Tunick'in 2023 yılında Brisbane'de queer topluluğu ve müttefiklerimizi kutlayan Melt festivalinin bir parçası olarak çektiği TIDE'ın devamı niteliğinde.
Sanatçı bir hoparlörden talimatları iletti. Gülümsemek yok. Onunla yüzleştik, sonra uzaklaştık. Kollarımızı gökyüzüne doğru kaldırdık, sonra geri indirdik. Sonra sırt üstü yattık ve bir tarafa yuvarlandık. Yol sert ve ıslaktı. Diğerlerinin titrediğini duyunca, vücudumu yalıtan yumuşak kıvrımlar için minnettar hissettim.
"ÇIPLAK PLAJLARIN TADINI ÇIKARMAK İSTİYORUM"
Kalabalık arasında sohbet etti ve tezahürat yaptı. Chris adında bir adam bana çıplak plajların tadını çıkarmak için kendine güvenmek istediğini söyledi. Reeta bu deneyimin zor bir yılın ardından bir dönüm noktasını simgelemesini umuyordu. Mark, Brisbanalıların halka açık kapalı bir yolda yürümek için bahane aradıklarını söyleyerek şaka yaptı. “Bu bizim kültürümüz” dedi. Haklı - 2010 yılında yeni inşa edilen Clem Jones tünelinde halka açık bir yürüyüşe 50.000 kişi katıldı.
Bir saat sonra tekrar giyindik ve bir sonraki yer olan Howard Smith Wharves'a doğru yola çıktık. İkinci kez soyunduk ve su boyunca yılan gibi kıvrılan Riverwalk boyunca yeni pozisyonlar aldık.
"NE KABUS GİBİ BİR MANZARA"
Riverwalk, kapalı köprüye kıyasla bir Broadway sahnesi gibiydi. Yoldan geçen bir CityCat'teki turistler el salladı ve video çekti. Suya bakan milyonlarca dolarlık mülklerin sakinleri şaşkın bir şekilde balkonlarında duruyordu. Bir adam için bu kaba bir uyanıştı. “Ne kâbus gibi bir manzara,” diye yakındı. Kâbusu daha yeni başlıyordu: bir sonraki pozisyonumuz bir çocuk pozuydu, çıplak kalçalarımız ona doğru parlıyordu.
"ÖZGÜRLEŞTİRİCİ, EĞLENCELİ, ZAMAN ZAMAN DA MONOTONDU"
Özgürleştirici, eğlenceli ve zaman zaman da monotondu. Önce yağmur altında, sonra da kızgın güneş altında sıkıcı bekleme süreleri oldu. Sabah boyunca altı kilometre yürüdüm, bunun büyük bir kısmı yavaş bir yürüyüştü. Kendimi anonim hissetmek istiyordum ama yanlarında arkadaşları olan insanları kıskandığımı hissettim. Ama sonuçta, bu deneyimin gerçekten dehşet verici tek kısmı alarmımı saat 1.45'e kurmam oldu.
"NE KADAR ÇOK ORTAK NOKTAMIZ OLDUĞUNU GÖRMEK BENİ ÇOK ETKİLEDİ"
Ne kadar çok ortak noktamız olduğunu gösteren küçük anlar beni çok etkiledi: Biri hapşırdığında yüzlerce insanın topluca “çok yaşa” demesi; golden retriever cinsi bir köpeğin tüm bu yaygaranın nedenini görmek için geldiğinde bir “aww” korosu; Tunick bize güneye bakmamızı söylediğinde kimsenin ne tarafa döneceğini bilmediğini fark ettiğimizde attığımız kahkahalar.
Riverwalk boyunca geri yürürken, balkonundan bizi izleyen bir adam seslendi. Dayanışma için çırılçıplak soyunmuştu. Hayatımda hiç bu kadar yüksek sesle tezahürat yapan bir kalabalık duymamıştım…
patronlardunyasi.com